Sophiennebos.nlIk ben Sophienne Bos
Sophienne BosDit is de persoonlijke blog van Sophienne Bos
Dromen versus Realiteit

Rood Haar

door Sophienne Bos
Van jongs af aan word je er mee gepest, ja ja, het gaat vandaag over rood haar! ‘Rood haar wit gezicht, kan niet tegen zonlicht’, ‘Hé vuurtoren’ en mijn favoriet ‘Roodharigen hebben geen ziel (en voor elke sproet die ze hebben, hebben ze een ziel gestolen).’Tot plots dat moment daar is waar het ‘speciaal’ is geworden.
Op mijn basisschool zaten weinig roodharigen en dus was ik anders. Dit wekte pesterijen op maar ook momenten waar ik nog altijd positief aan terug denk. ‘Je hebt het mooiste haar van de school,’ en vele andere uitspraken.
Op de middelbare school ging het dan meestal niet meer over mijn haar. Het ging daar voornamelijk over hoe knalrood mijn huid was als de zon een uur geschenen had. Ik herinner me nog heel goed dat ik helemaal verbrand op school kwam (zo ergens in de lente) en dat één klasgenoot het leuk vond om mij om de tien minuten kei hard op mijn schouders te slaan. Het heerlijke leven van een ginger.

Zo ook krijg je een speciale behandeling in het ziekenhuis. Waar een zuster tegen mij zei: ‘Roodharigen voelen meer pijn dan mensen met een andere haarkleur, merk je dat?’ Waarop ik moest toegeven dat ik niet wist hoe het voelde om geopereerd te worden met een andere haarkleur.
Het schijnt zo te zijn. Dat roodharigen meer pijn voelen. Dat is dan wel een beetje jammer, maar aan de andere kant als dat waar is heb ik in ieder geval een goede reden om af en toe eens goed te jammeren.
En zo schijn ik, als roodharige, ook veel meer kans te hebben op bepaalde ziektes. Oeps.

Medicijnen voor de rijken?

door Sophienne Bos

Je hoort het overal. De goede medicijnen zijn alleen voor de rijken. Ik lees er nieuwsberichten over (op internetsites, waarvan je nooit zeker weet of ze te vertrouwen zijn) en je ziet het in films en series.

Kan dit echt zo zijn? Ik geloof het niet, of wil het niet geloven. Aan de ene kant zijn er mensen die veel geld willen verdienen en aan de andere kant hebben mensen toch een goed hart? Toch?
Het kan toch niet mogelijk zijn dat mensen een medicijn geheim houden zodat ze er meer geld aan kunnen verdienen? Het gaat hier om levens. Het gaat hier om vaders, om moeders, om kinderen. Het gaat hier om mensen waarvan gehouden wordt.
Ik kan en wil niet geloven dat ik mijn vader niet had hoeven te verliezen, omdat hij niet winstgevend genoeg zou zijn!

Welkom in Amsterdam

door Sophienne Bos

Sinds mijn aankomst in Amsterdam zijn mij een aantal dingen opgevallen. Dingen die ik op andere woonplekken eigenlijk nooit zo ervaren heb en als ze er al waren, dan was het een stuk minder.

Ten eerste is er een overschot aan zingende auto’s. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat lijkt de stad geen moment vrij te zijn van sirenes. Als het geen politieauto of een ambulance is die langs scheert, dan is het wel het alarm van één van de geparkeerde auto’s die zijn lied voor mij zingt. Maar het kan ook de auto zijn, waarin een half dove automobilist zit, die zijn muziek zo hard zet dat hij vijf straten verderop nog duidelijk hoorbaar is. Of je hebt de bassliefhebber en natuurlijk heb je detoeters. – TOET! – TOETTOETTOET! – ‘Hé! Hé jij daar!’ – TOETTOET! –
Ten tweede is het hier druk. Niet een beetje druk, nee, écht druk. Het is niet dat ik dat erg vind, ik vind het gewoon fascinerend. Probeer jij maar eens vanaf het Leidseplein naar de Kalverstraat te lopen zonder ook maar één keer tegen iemand op te botsen of bijna aangereden te worden door een tram. Vooral de toeristen vind ik leuk – ze blijven plots staan, maken van alles foto’s (en de Aziaten het liefst met mij, of met een blonde vriendin). Behalve als ze op een fiets zitten, natuurlijk –  de één kan zijn rem niet vinden, de ander weet niet dat hij ook in een rechte lijn zou kunnen rijden, de ander snapt het verschil tussen een rood of groen stoplicht niet en weer een ander weet niet van het bestaan van fietspaden af (en rijdt dus óf midden op straat óf midden op de stoep).
Ten derde het Vondelpark. Dit is echt een hemelse plek. Met honderden joggers, die mij herinneren aan dat ik dat ook al weer te lang niet heb gedaan, en prachtige groene vogels, die van boom tot boom vliegen en de andere vogels verjagen. Ik vind het heerlijk om bij de grote vijver in alle rust de eendjes te voeren. Het Vondelpark lijkt geen deel uit te maken van Amsterdam en toch ook juist weer wel.